Μετά από δεκάδες χρόνια στην πρωτεύουσα ο Αριστείδης Λιαναντωνάκης, ακούμπησε τον αιώνα ζωής και, στα 98 του χρόνια, γύρισε και παραδόθηκε στο Ρέθυμνο που αγάπησε, στην πολιτεία που γεύτηκε πλήθος πολύτιμων και ανάμεικτων εμπειριών και δημιούργησε την αγαπημένη του οικογένεια.
Το χώμα που τον έπλασε και του έδωσε αναπνοή, που τον ανέθρεψε και τον γύρισε μια ολόκληρη ζωή στην ιστορία και στα σοκάκια της παλιάς πόλης, αυτό τον πήρε από την Αθήνα και τον σκέπασε χθες το μεσημέρι.
Ήταν, ίσως, η μεγάλη παραγγελιά του, να έρθει και να φύγει στην Πολιτεία του Πρεβελάκη γιατί αυτή αγάπησε και λάτρεψε. Κηδεύτηκε, λοιπόν, από την εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και στον ύστατο αποχαιρετισμό προσήλθαν δεκάδες αγαπημένοι του συγγενείς, παλαιοί συνάδελφοι και φίλοι. Για δεκαετίες ο Αριστείδης με την σεμνότητα και το πνεύμα εξυπηρέτησης που τον διέκρινε, έδωσε τη γνώση και τις υπηρεσίες του στις δημόσιες τηλεπικοινωνίες με ευσυνειδησία και εργατικότητα και αποτελούσε μια υποδειγματική μονάδα στην κοινωνία της πόλης του Ρεθύμνου..
Γόνος του Σταύρου Λιαναντωνάκη και της Ελένης Παπακωνσταντή από το Μελιδόνι ταξικά είχε θέση στους ευγενείς μια που ο πατέρας του “στην πόλη του Ρεθύμνου ήταν ξακουστός έμπορος”και είχε εκτόπισμα στην κοινωνία με άλλες οικογένειες, όπως του Καούνη, του Σαουνάτσου,του Τσουδερού, του Καλλέγη, του Μουσούρου, του Δάνδολου, του Βαλαρή και κάποιων άλλων.
Γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1928 “στο σπίτι με την μαμή”, φοίτησε στο ιδιωτικό σχολείο της “κυρίας Αμαλίας”, της Αμαλίας Μανουσάκη- Ζαννιδάκη δίπλα στο νεοκλασικό της οδού Τσουδερών στην παλιά πόλη.
Η εισβολή των αλεξιπτωτιστών τον Μάιο του 1941, ηλικίας 13 χρόνων ταρακούνησε το ψυχικό του υπόβαθρο και με την οικογένειά του μέσα στην κόλαση των βομβαρδισμών στα ανατολικά του Ρεθύμνου κίνησαν για το Μελιδόνι.
Ο πατέρας Λιαναντωνάκης με την επικράτηση των Γερμανών κατέρρευσε οικονομικά και ο μικρός Αριστείδης, ως ένας μικρός ήρωας ανάλαβε τις ευθύνες της οικογένειας. Είχε αρχίσει να γίνεται άντρας πρόωρα μέσα στην κόλαση της υποδούλωσης και η ψυχή και το κορμί του μικρού μάτωναν στα μαύρα γεγονότα της κατοχής και αντίστασης.
Μέχρι και στην ύστατη του ώρα ανακαλούσε στη μνήμη του αυτά τα απάνθρωπα γεγονότα που βίωσε όμως δεν τον λύγισαν. Ένιωθε ότι μέσα στις κακουχίες και στη φρίκη έπραξε το καθήκον του και στην απελευθέρωση, δικαίως, νιώθει μια τεράστια ικανοποίηση καθώς ήταν ο άνθρωπος που με τους βετεράνους Αυστραλούς θεμελίωσε τη σύνδεσή τους με τους Ρεθεμνιώτες, την καλλιέργησε και την πήγε πιο μακριά
Στην σύζυγό του Μαρίκα Μπριλλάκη και στις αγαπημένες του κόρες Ελένη και Άννα καθώς και στις οικογένειές τους από καρδιάς συλλυπητήρια ,και να είναι υγιείς και να τον φέρνουν με αγάπη και σεβασμό στη μνήμη τους.