Ο Μανόλης Μαυράκης, ο γηραιότερος κάτοικος της Καλαμαύκας Ιεράπετρας, έχει συμπληρώσει 100 χρόνια γεμάτα από δοκιμασίες και αγώνες, αλλά και από αγάπη. Μεταφέρει σε εμάς μνήμες από την εποχή της γερμανικής κατοχής, τον μεγάλο έρωτα με τη σύζυγό του, που υπηρέτησε ως μαία, καθώς και από τη ζωή του ως αγρότης και μελισσοκόμος. Παρά την πλήρη απώλεια ακοής, ο κ. Μαυράκης συνεχίζει να διαβάζει καθημερινά, εντυπωσιάζοντας με την πνευματική του διαύγεια και τη διάθεση για μάθηση.

Ο κύριος Μανόλης έχει ζήσει μέσω ωραίων αλλά και δύσκολων στιγμών, χρόνων που έχουν δοκιμάσει την αντοχή και το πνεύμα του. Ασχέτως της απώλειας της ακοής του, διαβάζει καθημερινά εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία, υποδεικνύοντας την αστείρευτη επιθυμία του να είναι ενήμερος και ενημερωμένος.

Αποφασίσαμε να τον επισκεφτούμε, και με τη βοήθεια του προεδρου του Μελισσοκομικού Συλλόγου Λασιθίου, κυρίου Κώστα Κρασσά, γνωρίσαμε τον ίδιο στο σπίτι του στην Καλαμαύκα. Εκεί, μας υποδέχτηκε με χαρά και μεγάλη αγάπη, αποκαλύπτοντας την αγάπη του για την εφημερίδα μας (Νέα Κρήτη).

Συζητήσαμε μαζί του για τη ζωή και την ιστορία του, γνωρίζοντας ότι μέχρι τα βαθιά του γεράματα, ήταν ενεργός αγρότης και διατηρούσε οικόσιτα ζώα, ακόμα και στα 99 του χρόνια, καλλιεργώντας παράλληλα και τον μικρό του λαχανόκηπο.

«Οι Γερμανοί μας έδιναν μόνο μισό ψωμί την ημέρα και μας είχαν να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ στις αγγαρείες»

«Έχω περάσει δύσκολες και καλές στιγμές στη ζωή μου», μας είπε ο Μανόλης. «Τα χρόνια της κατοχής ήταν πολύ σκληρά. Υπομέναμε φτώχεια και κακουχίες, χωρίς ρούχα και παπούτσια. Οι Γερμανοί μας εκμεταλλεύονταν, μας έπαιρναν για αγγαρείες και μας χτυπούσαν χωρίς λόγο. Απ’ την Καλαμαύκα μέχρι τον Κρούστα, κατασκευάσαμε εμείς τον επαρχιακό δρόμο με τη βοήθεια σκαλίδων και φτυαριών.»

Η Μαρίνα και η οικογενειακή ζωή

Ο κύριος Μανόλης παραθέτει τη ζωή του πριν από τη σύζυγό του, Καλλιόπη Μπαλαντινάκη, που ήταν η μαία που βοήθησε πολλές γυναίκες να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους. Αυτή η σχέση έμελλε να γίνει ο θεμέλιος λίθος της μακρόχρονης οικογενειακής ζωής τους. «Τη γυναίκα μου τη γνώριζα από παιδί», μας διηγείται ο Μανόλης. «Αυτή μ’ αγαπούσε αλλά εγώ δεν το ήξερα. Μετά από χρόνια, και αφού διαπίστωσα την αγάπη της, παντρευτήκαμε». Έχουν αποκτήσει δύο κόρες, η μία εκ των οποίων εργάζεται ως μαία στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» στην Αθήνα.

Ο Μανόλης ανατρέχει στις μνήμες του, περιγράφοντας τις προκλήσεις της αγροτικής ζωής και τις φιλότιμες προσπάθειες της Καλλιόπης να βοηθά τις εγκυμονούσες γυναίκες. Με τα χρόνια, ο ίδιος ανέπτυξε γη που παρήγαγε ελιές και μελισσοκομία, σημειώνοντας ταυτόχρονα ότι η ζωή μπορεί να είναι είτε παραμύθι είτε κόλαση, ανάλογα με την ημέρα.

«Η ζωή μας είναι όπως ένα παραμύθι», λέει, «με καλές και κακές στιγμές. Δεν έχω κανένα παράπονο, εκτός από το ότι δεν ακούω καθόλου πια».

Ο κύριος Κρασσάς, πρώην πρόεδρος της Κοινότητας Καλαμαύκας, τονίζει τη δύναμη της φιλίας τους: «Επικοινωνούμε με νοήματα, διότι ο Μανόλης δεν ακούει. Πηγαίνει στο καφενείο και ψωνίζει μόνος του, δείχνοντας τη δύναμή του και τη θέλησή του να κρατήσει την ανεξαρτησία του ακόμα και στα 100 του». Οι γερές παλιές αξίες των Κρητικών που έχουν συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής λιγοστεύουν στο πέρασμα του χρόνου, αφήνοντας μια αναπάντητα ερώτηση: Πώς θα είναι η ζωή των παιδιών που γεννιούνται σήμερα, και τι ιστορίες θα έχουν να διηγηθούν για τη δική τους ζωή;